16 Δεκεμβρίου 2008

Πάλιωσε


Απομακρύνονται κι άλλο τα χνώτα μας. Η απόσταση αναπνοής αποδείχθηκε ότι παραείναι αισιόδοξο αποτέλεσμα μέτρησης κι απορρίφθηκε ως αβάσιμο.Δες τα χιλιόμετρα, πως βολεύονται ανάμεσα στα μέτρα και κλέβουν τη γραμμή τερματισμού.
Συρρικνώνονται κι οι σχέσεις, τη βλέπεις την τελεία; Όχι αυτές που είχες, αλλά αυτές που προσπαθούσες να σε πείσεις ότι είχες.
Το μακρυά γίνεται άφταστο και μπορείς να το δεις καθαρά πια, ότι δεν θα βρεις εσύ την όαση στην έρημο. Είναι απλά οφθαλμαπάτη.
Δεν πιστεύω λέξη ρε.Ούτε στα μάτια πιστεύω. Τα μουσκεμένα μαξιλάρια θα σφίγγω στην κοιλιά μου μέχρι να αποξηραθεί το νερό και το αλάτι. Να γίνουν για πάντα.


Να μην με εμπιστεύεσαι, στο είπα;
Το αγρίμι θα παραμείνει - ή θα ξαναγίνει - αγρίμι. Κι αν σου χαλάει την αισθητική ή την καλοβολεμένη σου διάθεση, άντε και γαμήσου.









υ.σ. : τελικά, ίσως η εσωτερική με την εξωτερική απόσταση είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα. Όσο μικραίνει η εξωτερική, μεγαλώνει η εσωτερική κι αντιστρόφως.


3 σχόλια:

dim juanegro είπε...

...είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα
είναι σαν την απάθεια και εμπάθεια
σαν την εντροπία και την αρμονία
σαν εσένα κι εμένα
σαν το αίμα και το δέρμα
σαν τον τοίχο και την μπογιά.

Όλοι είμαστε αγρίμια. Μονό που δεν επιθυμούμε το ίδιο, όλοι. Ίσως εκεί να είναι η διαφορά. Ίσως και όχι.

Το κείμενο σου ρούφηξε αέρα από τα πνευμόνια μου και μου τον φύσηξε στο πρόσωπο, να κλείσω τα μάτια απότομα, μήπως και εντοπίσω τι διέξοδο.

Καλό σου μεσημέρι.

Nefelia είπε...

Δεν έχω υπομονή να τα σκαλίζω και πολύ. Μάλλον κάποτε είχα περισσότερη. Ίσως ναι, ίσως όχι.

Να'σαι καλά :)

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.