Δευτέρα απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, πια.
Με το που άγγιξα το πόδι μου στην άσφαλτο, μπροστά από τα τρύπια "έβερεστ" του δρόμου, προσγειώθηκε στο πρόσωπό μου μια από τις πρώτες σταγόνες βροχής.
Έκαιγε. Τη μίσησα κατευθείαν.
Το ψιλόβροχο που με συνόδευσε ως την πόρτα του σπιτιού μου δυνάμωσε απότομα τη στιγμή που εκείνη έκλεισε.
Και τότε ήταν που, αν και κατά τα φαινόμενα και τη λογική ήμουν προστατευμένη, ένιωσα να στάζω από παντού.
Πάλι δεν μπόρεσα να το αποφύγω.
Στο κεφάλι μου, πανηγύρι.
Πετάγομαι από τη μια σκέψη στην άλλη.
Πειράζει να μην τις γράψω με τη σειρά?
Αδύνατον να συγκεντρωθώ.
..........................................................................
Ξαναπαίζω το παιχνίδι με τις λέξεις. Από μικρή, έδινα ένα χρώμα στην καθεμια. Τότε αφελέστατα πίστευα ότι τη Δευτέρα τη βλέπω πράσινη γιατί, όντως, ΕΙΝΑΙ πράσινη. Μετά διαπίστωσα ότι υπάρχει μεν μια σχέση αιτιώδους συνάφειας μεταξύ λέξης και χρώματος, που βασίζεται όμως σε προσωπικές εικόνες και εμπειρίες.
Πολλές από αυτές τις αντιστοιχίες, ακριβώς επειδή τις δημιούργησα πολλά χρόνια πριν, δεν θυμάμαι πως προέκυψαν. Η απάντηση βέβαια μου έρχεται αυτόματα, λες και την αποστήθισα.
Σκεφτόμουν τη λέξη "επιστροφή" και το κίτρινο χρώμα που της έδωσα.
Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έβρισκα παντα το κίτρινο μελαγχολικό χρώμα. Δεν το σιχαινόμουνα, όπως το ροζ. Απλά στη θέα του ή στη σκέψη του ένιωθα δυσφορία.
Και, βάζοντάς τα κάτω, νομίζω ότι μόλις περιέγραψα εν συντομία πως νιώθω μπροστά στην έννοια της λέξης "επιστροφή".
Κίτρινη επιστροφή, λοιπόν.
.............................................................
Στέκομαι τώρα καμια ώρα και κοιτάω το ταβάνι.
Δεν με εμπνέει τίποτε άλλο γύρω μου. Μια κακή στιγμή είναι, αλήθεια. Αλλά η βροχή σταμάτησε κι όμως εκείνη ακόμη αναπνέει στο λαιμό μου.
(Δεν προλαβαίνω ποτέ! Δεν προλαβαίνω να το χορτάσω. Δεν προλαβαίνω να μιλήσω.
Και σκάει σαν φούσκα!)
.....................................................................
Όχι άλλο. Τέλος.
Βυθισμένη σε μια πράσινη Δευτέρα, έπειτα από μια κίτρινη επιστροφή, με μαύρους κύκλους στο πρόσωπο και με μια κατακόκκινη εικόνα στο μυαλό μου με σηκώνω από τους ώμους για τα καφέ "πρέπει" της υπόλοιπης ημέρας που από χθες και για κάμποσο καιρό ακόμη θα αποσύρεται πιο γρήγορα στα δώματά της, ενώ η νύχτα θα ξυπνάει μια ώρα πιο νωρίς...
