15 Φεβρουαρίου 2008

Ένωση


Βλέπω στον ύπνο μου απονεκρωμένα μυαλά. Άχρηστα και σαπισμένα παλιοσίδερα με επικάλυψη σκουριάς. Φροϋδικές αναλύσεις βαριέμαι να κάνω γιατί είναι μάταιο.
Όσο μάταιο κι ανόητο είναι να περιμένεις με ανυπομονησία στη μια μεριά του δρόμου μέχρι να ανάψει πράσινο για να βρεθείς στην ακριβώς απέναντι. Γιατί εξάλλου μόνο τότε δικαιούσαι να περάσεις. Μόνο τότε σου επιτρέπουν. Μάταιο και να σφίγγω τη γροθιά μου επειδή βιάζομαι.
Φοβάμαι όμως το φανάρι που θα πεισμώσει και θα μείνει για πάντα του κόκκινο. Και θα στεκόμαστε ακίνητοι, υπνωτισμένοι και απόλυτα αδύναμοι πάνω στις σόλες των παπουτσιών μας, στα στενά, τσιμεντένια πεζοδρόμια που μας έφτιαξαν για να καμώνονται πως μας νοιάζονται και μας φροντίζουν. Να το πιστεύουμε κι εμείς. Και να μην βλέπουμε πόσο παράλογα βλακώδες είναι τελικά αυτό το σχέδιο ένωσης των απέναντι.


Θυμώνω αλλά μου περνάει. Ξέρεις γιατί; Γιατί μετά τα νεκρά μυαλά και τα φανάρια που αλλάζουν γκαρνταρόμπα και σε δελεάζουν με χρώματα βλέπω στον ύπνο μου ότι κρατιόμαστε σφιχτά από το χέρι και μη δίνοντας δεκάρα για τις άσπρες παράλληλες γραμμές και τα γελοία απαγορευτικά σήματα αποφασίζουμε να περάσουμε απέναντι. Και το κάνουμε. Γιατί τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο όσο θέλουμε να φοβόμαστε.

Μόνο, να χαρείς, μην με ξυπνάς θεωρώντας πως η δική σου παράσταση είναι η πραγματική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, προσπάθησε να με καταλάβεις. Αρκεί.

Διαφορετικά μπορείς να συνεχίσεις να βλέπεις το έργο που διάλεξες και να βουτάς στα μονόχρωμα πάθη σου.