9 Μαΐου 2008

Αφορισμοί


Ονειρεύομαι απογευματινούς καφέδες κάτω από τον γκρι ουρανό κάποιας ευρωπαικής πόλης. Δεν είναι απλά κι αόριστα (και τετριμμένα) "τάση φυγής". Είναι ανάγκη. Είναι ανάγκη.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που γεμίζουν ένα σάκο με αυστηρώς βασικές ανάγκες και φεύγουν. Χωρίς να μυξοκλαίνε για ό,τι αφήνουν πίσω τους.
Που δεν κοιτάνε τα πόδια τους όταν προχωράνε.


Από την άλλη σιχαίνομαι το αηδιαστικό βαθούλωμα που κάνει ο καναπές από την πολλή τη χρήση, τη μισοτελειωμένη γαβάθα με πατατάκια πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι με τα κοντά πόδια και την τηλεόραση ανοιχτή, ξεχασμένη, να παίζει τηλεμάρκετινγκ χρόνια ολόκληρα, μέχρι να σε αποβλακώσει τελείως. Να περιορίζεις τα βήματά σου από την κουζίνα στο σαλόνι και πάλι στην κουζίνα κι από εκεί στην αυλή του σπιτιού σου όπου έχεις παρκαρισμένο το μεγάλο σου αμάξι που θα σε μεταφέρει στην πηγή των εσόδων σου για να μπορείς να αγοράζεις, να αγοράζεις, να αγοράζεις και να γεμίζει βαθουλώματα ο καναπές και πατατάκια η γαβάθα. Και ξανά από την αρχή...


Η επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα του αθεράπευτα βολικού.
Γεμίζω το 45άρι κι αυτοκτονώ. Τουλάχιστον θα έχει μεγαλύτερο σασπένς (ορίστε, γιατί να αυτοκτονώ με 45άρι κι όχι με κώνειο..; Βοήθεια, παρανοώ) Νιώθω σα να κουρδιστήκαμε. Νιώθω σα να κουρδιστήκαμε και λάθος, ακόμη χειρότερα.


Κι όλα αυτά για να μου υπενθυμίζω που και που κατά που πέφτει ο πλανήτης μου και να μην ξεχνιέμαι.
Όλα για αυτά γιατί σήμερα δεν φάνηκε.
Όλα αυτά με αφορμή ένα μπλουζάκι γκρι και μια εφημερίδα.
(ανακουφίζομαι που εξακολουθώ να αποκρύπτω τις περισσότερες σκέψεις μου..)


Απλώνω τα βρεγμένα ρούχα και θυμάμαι μια φράση του Ουάιλντ..."στον μοντέρνο τρόπο ζωής τίποτε δεν προκαλεί μεγαλύτερη απήχηση όσο μια καλή κοινοτοπία : κάνει τους πάντες να νιώθουν οικεία".
Αυτό το "οικεία" αν κάποια στιγμή το νιώσω, θα αρχίσω να ανησυχώ. Θα έχω πάψει να είμαι εγώ.

5 σχόλια:

Λυδία είπε...

Είναι ανάγκη. δίκιο έχεις...
Αλλά τι γίνετε όταν όλα σε τραβάνε σε μια ρουτίνα? Πετάς αυτά που έφτιαξες με κόπο και αποχωρείς με το κεφάλι ψηλά? Μια ισορροπία χρειάζεται..
Την καλημέρα μου!

aggelika είπε...

Δίκιο έχει η λυδία.. Η συνήθεια είναι δεύτερη φύση τελικά, ακόμα κι αν σε πονάει δύσκολα παίρνεις την απόφαση να την αλλάξεις.
Το δικό μου μπολ με τα πατατάκια να φανταστείς δεν γεμίζει καν! Τα καταβροχθίζω από το σακουλάκι..

Καλό σου βράδυ..

Ανώνυμος είπε...

παω σουπερμαρκετ.μποικοταζ στο μποικοταζ.
μου σπασανε τα νευρα.
λεω να παρω και φιδακια για τα κουνουπια.
να τα αναψω να αναπνευσω και μετα θα πω πως ως κουνουπι εζησα.Αρα μαλλον η χρηση τους απο μενα δε θα τα παραξενεψει.

αυτο δε θελουν απο μας αλλωστε?
να μαστε μαζες και να μας εξοντωνουν ευκολα με ταμπλετες και φιδακια.

ασχετα θα μου πεις...αλλα ειχα καιρο να τα αφησω εδω μεσα.

θα μας λειψεις στην Πατρα.

καληνυχτα ομορφο.




κοκκινο

ODNA είπε...

Μου θυμίζεις πολυ τον εαυτό μου.

Περίεργο.

Η αηδία που νιώθω για μένα.

Αστείο

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.