9 Απριλίου 2008

My turn


Ξεβράζω ανολοκλήρωτα. Λείπουν κομμάτια. Δεν με νοιάζει, για το παζλ το λέω. Μην πάει χαμένο. Κάπου τα έχω καταχωνιάσει. Θυμάμαι που τα κρατούσα στα χέρια μου και περπατούσα πάνω σε ψηλά παπούτσια με τεντωμένο λαιμό. Τα φέρνω στο μυαλό μου και γελάω υστερικά. (Μην μιλάς). Αδιάφορα κούρδισα τη γάτα μου να ψάχνει, από υποχρέωση και μόνο. Κι αυτή συνεχώς κάνει βόλτες γύρω από εκείνη τη χοντρή, σιδερένια πόρτα που ανοίγει απροειδοποίητα και με δύναμη μια στο τόσο και ρουφάει ό,τι βρει μπροστά της. Δεν τα ξαναβλέπεις ποτέ. Μόνο τα αισθάνεσαι γύρω σου, μέσα σου, να αλλάζουν θέσεις στα όργανά σου και τελικά να νομίζεις ότι πονάς στην κοιλιά ενώ έχει πρόβλημα η καρδιά σου. Υποψιάζεσαι το μπέρδεμα; Αργοπεθαίνεις χωρίς να το καταλάβεις. Εκείνη όμως τότε - τη θυμάσαι; - το είχε καταλάβει. Κι όλοι την έλεγαν τρελή και γύριζαν τις πλάτες. Μέχρι που έφυγε κι ησύχασε.

Εγώ που μένω εδώ ακόμη. Κάνω βόλτες πάνω στα λιωμένα κάτω μου άκρα κι ελπίζω να σε πετύχω σε καμια γωνία όλως τυχαίως. Σφίγγω και τα δόντια μηπως και πραγματοποιηθεί πιο εύκολα η ευχή. Σε συναντάω λοιπόν και δυσκολεύεσαι να με αναγνωρίσεις. Κι όταν σου δείχνω το σημάδι στον ώμο χαμογελάς και μου ψιθυρίζεις "άλλαξες". Κι εγώ προσπαθώ να κρύψω τη χαρά μου (γιατί χαρά, άραγε;) κρατώντας την ανάσα μου και στρίβοντας τσιγάρο για να απασχολώ τα μάτια και τα χέρια μου. Μέχρι να επιστρέψω στο μέρος μου και να βγάλω τις μπογιές από πάνω μου. Ρε ποιον κοροιδεύω;

Δες με ξανά. Αυτό είμαι. Μόνο αυτό.



Το ρισκάρω κι αφήνω τρύπες ανοιχτές. Ας μπει ό,τι θέλει κι ας βγει ό,τι δεν αντέχει. Ή ας αναλάβει άλλος τον ρόλο του φύλακα. Βαριέμαι.


(Δαγκώνει η κυνικότητα. Κι εγώ τι θες να κάνω;)

6 σχόλια:

christina είπε...

have a closer look... θα δεις ότι δεν πειράζει να χεις μερικές τρύπες, ότι δεν πονάνε απαραίτητα, ούτε χρειάζεται απαραίτητα φύλακας και μπογιές...ίσως όλα είναι πιο απλά απο ότι νομίζεις...καλημέρα

nefelia είπε...

Σίγουρα πολλά είναι πιο απλά από ότι νομίζω κι από ότι φαίνονται αλλά ακόμη κι αυτές οι ανοιχτές τρύπες και το αν τελικά θα τις αφήσεις ανοιχτές εξαρτάται κι από το τι μπορείς να αντέξεις και τι επιλέγεις να κρατήσεις. Θέμα ικανοτήτων (εκπαίδευσης έστω) και επιλογών..

Ανώνυμος είπε...

να ειναι κανεις αληθινος-αυτο λιγοι μπορουν να το κανουν!και οποιος το μπορει,αυτος δεν το θελει ακομα.λιγοτερο απ'ολους παντως το μπορουν οι καλοι.ολα οσα ονομαζουν κακα οι καλοι,πρεπει να συγκεντρωθουν για να γεννηθει μια αληθεια.ειστε και εσεις αρκετα κακοι γι'αυτην την αληθεια;

Ανώνυμος είπε...

αν στη καθημερινοτητα σου δεν χαμογελας,αν στη καθε διαδρομη σου θλιμμενος προχωρας και αν στη καθε σου κουβεντα στραβα παντα κοιτας,μην μου μιλας εισαι αρρωστος γι'αυτο μην μου μιλας.

dim juanegro είπε...

κι ας βγει ότι δεν αντέχει...

Πως μπορεί σε μία φράση να συντονίζεται και να επανακουρδίζεται
ότι επιτρέπει ο αυνανισμός της όρασης
ο αφορισμός της ακοής και ο λυγμός της γεύσης...
όσο για την αφή, μια αίσθηση των πλήκτρων στα δάχτυλά σου κι ύστερα παύση.

Δεν κοροϊδεύεις κανέναν.

Καλό ηλιοβασίλεμα.

ODNA είπε...

Ο φύλακας φυλακίζεται