15 Φεβρουαρίου 2008

Ένωση


Βλέπω στον ύπνο μου απονεκρωμένα μυαλά. Άχρηστα και σαπισμένα παλιοσίδερα με επικάλυψη σκουριάς. Φροϋδικές αναλύσεις βαριέμαι να κάνω γιατί είναι μάταιο.
Όσο μάταιο κι ανόητο είναι να περιμένεις με ανυπομονησία στη μια μεριά του δρόμου μέχρι να ανάψει πράσινο για να βρεθείς στην ακριβώς απέναντι. Γιατί εξάλλου μόνο τότε δικαιούσαι να περάσεις. Μόνο τότε σου επιτρέπουν. Μάταιο και να σφίγγω τη γροθιά μου επειδή βιάζομαι.
Φοβάμαι όμως το φανάρι που θα πεισμώσει και θα μείνει για πάντα του κόκκινο. Και θα στεκόμαστε ακίνητοι, υπνωτισμένοι και απόλυτα αδύναμοι πάνω στις σόλες των παπουτσιών μας, στα στενά, τσιμεντένια πεζοδρόμια που μας έφτιαξαν για να καμώνονται πως μας νοιάζονται και μας φροντίζουν. Να το πιστεύουμε κι εμείς. Και να μην βλέπουμε πόσο παράλογα βλακώδες είναι τελικά αυτό το σχέδιο ένωσης των απέναντι.


Θυμώνω αλλά μου περνάει. Ξέρεις γιατί; Γιατί μετά τα νεκρά μυαλά και τα φανάρια που αλλάζουν γκαρνταρόμπα και σε δελεάζουν με χρώματα βλέπω στον ύπνο μου ότι κρατιόμαστε σφιχτά από το χέρι και μη δίνοντας δεκάρα για τις άσπρες παράλληλες γραμμές και τα γελοία απαγορευτικά σήματα αποφασίζουμε να περάσουμε απέναντι. Και το κάνουμε. Γιατί τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο όσο θέλουμε να φοβόμαστε.

Μόνο, να χαρείς, μην με ξυπνάς θεωρώντας πως η δική σου παράσταση είναι η πραγματική. Αν θέλεις να κάνεις κάτι, προσπάθησε να με καταλάβεις. Αρκεί.

Διαφορετικά μπορείς να συνεχίσεις να βλέπεις το έργο που διάλεξες και να βουτάς στα μονόχρωμα πάθη σου.

7 σχόλια:

ρΟ είπε...

Εχουμε μια ευθεια.
Την κοιταμε.Την πλευριζουμε...
και την προσπερναμε!
και ερωτω!Γιατι?!!
απλο.
Η συνεχης "μακροσκελης" προσπαθεια στην πραγματικοτητα διογκωνει την εκσταση της ικανοποιησης.
Βασικο συστατικο λοιπον.
Πρεπει λοιπον να μαθουμε να απολαμβανουμε το "κοκκινο" στο επακρο.Κοιτα γυρω.Μη κοιτα απεναντι.Διπλα σου μπορει να στεκεται το αδεσποτο της γειτονιας.Σκασε χαμογελο.Περιμενει πολυ περισσοτερο απο σενα παντα.

Nefelia είπε...

Το θέμα είναι ότι δε χρειαζόμαστε κανένα κόκκινο για να κοιτάξουμε γύρω μας. Μεγάλη παραπλάνηση αυτά τα διάχυτα stop. Δεν θέλω να υπακούω σε κάνενα σήμα τους.
Κι αν θέλω να σταθώ στην άκρη του δρόμου θα το κάνω ακόμη κι αν το "σήμα" ανάβει πράσινο. Ή μάλλον είτε ανάβει είτε δεν ανάβει.
Προς τι να δίνω σημασιά λοιπόν;

ρΟ είπε...

στο αδεσποτο ειπαμε!Αλλα προσεξε!Δεν ειναι το κοκκινο που σε σταματα.Ειναι μια ολοκληρη συντεθιμενη και καλα δομημενη μαλακια που ονομαζουμε κοινωνια!
Το κοκκινο λοιπον θα σου χαμογελαει.Αλλα δε θα περιμενει παντα να σταματησεις επειδη σου το λεει.

;)

Αιολος είπε...

Ψιτ. Αφήστε τα αυτά για τον Μάρτη. Ο Φλεβάρης σας θέλει στην Αθήνα:)

Aristodimos είπε...

Οχι δεν ειναι δύσκολο να το κάνουμε και να περάσουμε απέναντι κοιτάζοντας το κόκκινο στα μάτια...
Απλα ετσι μας εμαθαν να ζούμε , με πρέπει και κανόνες...
Θαρρος θέλει και αντιμετώπιση των πάντων απο την δική μας οπτική γωνιά...
Το ποτήρι δεν ειναι παντα μισοάδειο... ειναι μισογεμάτο γιατί ετσι εγω το βλέπω κι ετσι το θέλω...

Χαρηκα που βρήκα τον χωρο σου
Αρης

nefelia είπε...

Να'σαι καλά Άρη.
Χαίρομαι που πέρασες (και που βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο ίσως..)

Καλό βράδυ.

dim juanegro είπε...

Το πορτοκαλί στα φανάρια είναι το μοναδικό που μου κάνει αίσθηση ή συναίσθηση ή παραίσθηση ή όπως αλλιώς θέλεις να το προφέρεις.
Είναι εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που βρίσκεσαι στο όριο του από εδώ ή του από εκεί, της επιβράδυνσης ή της επιτάχυνσης...
Κρίσιμη ή ασήμαντη στιγμή;
Συμφωνώ. Δεν έχει σημασία.
Ούτε το πορτοκαλί.