Πρωινό μεσημεριού

Πιέζομαι να βρω κάτι να περιμένω. Αν δεν το βρω πουθενά θα το πλάσω εγώ η ίδια. Τι κακό έχουν οι φαντασίες; Μόνο φαντάσματα μη γίνουν. Εσύ κράτα το. Εγώ δεν μπόρεσα. Ίσως..όταν..
Αφήνω τα δευτερόλεπτα να μου φιλούν τα δάχτυλα και να γλιστρούν αθόρυβα για το πεπερασμένο. Ας κάνουν ό,τι θέλουν. Το χρόνο μια μόνο φορά προσπάθησα να τον σταματήσω και μου την έσκασε. Έκανε μια μικρή στάση κι ύστερα αύξησε ταχύτητα και με νίκησε. Ας κάνει ό,τι θέλει..
Ελέγχω τα παντζούρια. Ανοιχτά. Ποια η διαφορά; Φως ποτέ δεν μπαίνει εδώ μέσα. Έτυχε να διαλέξω το δωμάτιο τότε που είχα τσακωθεί με τον ήλιο. Ζήλευε που έβγαινα στο μπαλκόνι μόνο τη νύχτα και ξαγρυπνούσα για 'κείνη και δεν μου ξαναμίλησε. Τι καλά θα ήταν όμως να τρύπωνε μια στάλα φως, μόνο για σήμερα τουλάχιστον. Να με σηκώσει όρθια και να μου φιλήσει το πρόσωπο. Εγώ θα της χάριζα ολόκληρη την Κυριακή μου. Κι εκείνη θα ομόρφαινε...

Αναζητώντας το λάθος. Πως το αναγνωρίζω; Φωτίζεται προειδοποιητική πινακίδα; Χτυπάει καμπανάκι; Ποτέ δεν κατάλαβα. Δεν υπήρξα ούτε μια στιγμή ικανή να διαχωρίσω. Ούτε εκ των υστέρων. Ανακυκλώνομαι. Επαναλαμβάνω. Βάζω το ίδιο κομμάτι στο repeat. Βλέπω την ίδια ταινία αμέτρητες φορές, μέχρι να φτάσω σε σημείο να μπορώ να βιώνω με λεπτομέρειες κάθε σκηνή της πριν καν ξεκινήσει. Ανάλωση.

Κι εσύ που νομίζεις ότι με ξέρεις, τίποτα δεν έχεις καταλάβει. Φταις κι εσύ. Αλλά παραπάνω δεν θα πω. Μας έφαγαν τα λόγια. Τους δώσαμε θάρρος, κατάλαβες;
Κουράστηκα να μπαλώνω τις τρύπες τους...
Τώρα έλα και ελευθέρωσέ μου τα χέρια και ψιθύρισέ μου "δε χρειάζεται".
Κι άσε με να βγω έξω με σκισμένο τζιν και ανακατεμένα μαλλιά.

'Αλλες δυο ώρες. Το υπόσχομαι.