3 Δεκεμβρίου 2007

Μηδέν


Δεν ξέρω να περπατάω. Δεν ξέρω να κοιμάμαι, να τρώω και κυρίως, να (ή, με έναν απλό αναγραμματισμό, αν) αισθάνομαι. Δεν ξέρω αν οι έννοιες που δίνω εγώ στις λέξεις συμπίπτουν με τη δική σου ή τη δική σου.
-Πονάς εδώ;
-Χμ..
-Λέγε, λοιπόν. Πονάς;
Βιάζεται. Και γιατί δεν συζητάμε πρώτα τι πάει να πει «πόνος», γιατρέ μου; Γιατί να θεωρείται δεδομένο;
-Πονάω. (αν ήθελα να ήμουν ακριβής θα έπρεπε να πω: «αυτό που νιώθω, αν το ένιωθες εσύ υποψιάζομαι ότι θα το ονόμαζες πόνο»)
-Εδώ;
-Κι εδώ.
-Από πότε;
-Από πότε πονάω ή από πότε αισθάνομαι έτσι; (αυτό μου ξέφυγε)
-Από πότε αισθάνεσαι πόνο
-Από τότε που με θυμάμαι αισθάνομαι έτσι.
-Και γιατί δεν πήγες νωρίτερα σε έναν ειδικό;
-Και από πού να ξέρω ότι δεν είναι φυσιολογικό;

Ότι είναι εύκολο για σένα, εμένα μου φαίνεται βουνό. Μην μου βάζεις εύκολα. Θα χάσω.
Ρώτα με για τη μυρωδιά σου.
Και σα να μη μεγάλωσα ποτέ, ακόμη εύχομαι να μπορούσα να αποθηκεύω τις μυρωδιές σε ένα τόσο δα μπουκαλάκι. Να τραβάω προσεκτικά το πώμα και να εισπνέω δυνατά, γεμίζοντας από πάνω μέχρι κάτω τα πνευμόνια μου, όλο το μέσα μου, όταν έξω λείπεις.
Μ’αρέσει να απλώνω τα ρούχα πάνω στα καυτά σώματα και να ξυπνάω με τη μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου σε όλο το σπίτι. Μ’ αρέσει κι η βαριά μυρωδιά των κιτρινισμένων βιβλίων που κουβαλάνε πολλές δεκαετίες στα οπισθόφυλλά τους.
Μ' αρέσει να μιλώ για ό,τι αγαπώ.
Πήγα κι έκοψα τα μαλλιά μου. Όχι πολύ. Εκεί, λίγο στις άκρες. Θέλω να μάθω να μην φοβάμαι το χρόνο. Όχι αυτόν που κυλάει και σου αφήνει άσπρες τρίχες στο κεφάλι, έτσι γενικά κι αόριστα. Αυτόν που φεύγει μέσα από τα δάχτυλά σου σαν άμμος, ενώ εσύ κοιτάς γαλαξίες ώρες ολόκληρες.
Ξεφεύγω. Για τη λέξη "δίνω" ήθελα να γράψω. Γιατί φαίνεται πως έχω βρει δική μου ερμηνεία, παντελώς άσχετη με την κοινή. Εκτός κι αν πολύ πιο απλά διαφέρει μόνο η αντιμετώπιση-αντίδραση απέναντί της, οπότε μπερδεύω τα πράγματα χωρίς λόγο..

Σήμερα έγραψα μια μελωδία για σένα. Αγόρασα κι ένα στρόγυλλο μικρό κουτί και, αφού την έβαλα μέσα, το άφησα στη μέση του δωματίου σου. Και γελούσα, γελούσα. Μέχρι που με έβλεπα στο τζάμι απέναντι με πλεγμένα κοτσιδάκια μέχρι τους ώμους, να χτυπώ τα μικροσκοπικά μου χέρια μεταξύ τους, χοροπηδώντας πάνω στα ξυπόλυτα πόδια μου. Και περίμενα, περίμενα..τρέμωντας από ενθουσιασμό. Κι εσύ, ήρθες, ούτε ξέρω αν το είδες. Γιατί το προσπέρασες, σα να μη σε νοιάζει. Σα να μην έβλεπες ούτε εμένα που γελούσα, γελούσα. Όταν όμως ξανακοίταξα στο τζάμι δεν είχε μείνει τίποτα από το προηγούμενο είδωλο. Μόνο μια εξαντλημένη φιγούρα με άδεια χέρια και χείλη σφραγισμένα. Α, ξέχασα τα καλυμμένα πόδια της. Φαίνεται κρύωνε (και φοβόταν) πολύ για να τα αφήσει έκθετα.

Θα ήθελα να κλείσω τα παντζούρια απόψε. Εγώ, που πάντα άχρηστα τα θεωρούσα ("και γιατί να μην μπαίνει ο ήλιος το πρωί; Γιατί να μην σε ξυπνήσει;"). Να κλείσω και τα τηλέφωνα, να κλειδώσω τις πόρτες και να βάλω τα βιολιά να παίζουν. Για να μην μπω στον πειρασμό. Να μην δώσω εκεί που δεν θα βρεθεί κανείς να πάρει.
Αλλά αυτά μέχρι να ξυπνήσω. Μέχρι να θυμηθώ ότι η μισή ζωή μου είναι αυτό το "δίνω".
Κι εσύ κάνε ό,τι θες.
Μόνο μην πεις πως δεν σου το'πα.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα βουνά είναι παιχνίδια του μυαλού, συνομοταξία όμοια με τον πόνο που νομίζεις ότι αισθάνεσαι.Γράψε ένα τραγούδι για αυτό, θα βγει χαρούμενο, θα δεις.Ο πόνος του δικού σου μυαλού φανερώνει υγεία.

Nefelia είπε...

Για να βγει "χαρούμενο" θα πρέπει μάλλον να επικεντρωθώ στις τρεις τελευταίες γραμμές. Κι ενώ είμαι εγώ που τις έγραψα τώρα μου φαίνεται πιο δύσκολο απ' ό,τι φανταζόμουν.

Το υγιές του πόνου έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορείς να μην σκέφτεσαι ότι
μπορεί να απέχει εξίσου μιαν ανάσα κι από την "ασθένεια"..

Αιολος είπε...

Το μηδέν θα κάνω κύκλο κι εκεί μέσα θα χορεύω...

Ανώνυμος είπε...

Αχ Nefelia, άρρωστη για κείνον (και όχι για σένα;). Προσπάθησε να τον κάνεις να τα πάρει. Ή μήπως δίνει και δίνεται αλλού; Αν ναι πιες ένα ποτό στη υγειά του κοριτσάκι, κι άστον να πάει στο καλό.

dim juanegro είπε...

για να μην μπω στον πειρασμό
για να μην βγω από τον πειρασμό
και μια μέρα ενώ περπατώ δεν σε ακούω μελωδίες να φτιάχνεις
Άδικά έμεινε το πιάνο μουγγό;
την θηλιά την έλυσα εγώ.

Βάλε βιολιά να παίζουν και σαν το δοξάρι τρίξει νωχελικά στο πρώτο φάλτσο λα μην μου θυμώσεις, μην του θυμώσεις

Κλείδωσε τις πόρτες με ένα χάρτινο κλειδί και σαν δύσουνε οι λάμπες άναψέ το αισθησιακά με ένα κόκκινο σπίρτο.

Θα προλάβεις να βγεις;

Σαν βγεις παίξε στο πιάνο ένα λα μήπως και καθαρίσει το φάλτσο χάραγμα που έμεινε στο μυαλό
και ξάπλωσε
σκέψου ότι μιλάς για ό,τι αγαπάς

μπες στον πειρασμό
βγες από αυτόν.

christina είπε...

Έγραψες πολύ όμορφα πράγματα...όπως η παρακάτω πρόταση...
"Μ’αρέσει να απλώνω τα ρούχα πάνω στα καυτά σώματα και να ξυπνάω με τη μυρωδιά του φρεσκοπλυμένου σε όλο το σπίτι."
όχι γι ' αυτόν, για σένα...
Και το χρόνο θα πάψεις να τον φοβάσαι...θα δεις....
Όχι γιατί είναι αυτός που γιατρεύει τις πληγές μας αλλά γιατί μας δίνει την ευκαιρία να επαναλαμβάνουμε όμορφες στιγμές...όπως και τα λάθη μας..ή έστω αυτά ποι άλλοι νομίζουν λάθη μας...τις εντάσεις μας...

tanguera είπε...

@nefelia τι βασανίζει το μυαλό σου?
Στ' αλήθεια...Μάλλον δεν θα μου πεις και ίσως να γίνομαι πολύ αδιάκριτη (και όλοι ξέρουμε τι έπαθε η γάτα)...
Αλλά άνθρωπος είμαι και θέλω να μάθω γι' αυτήν την φλόγα που μας καίει...γι' αυτό που μας κινητοποιεί, που κάνει τα εντός εκτός...
Καλησπέρα.
:)