2 Φεβρουαρίου 2009

Restart


Με σέρνει το λουρί του εαυτού μου στο βαθύ μπλε του διαδρόμου. Δεν βλέπω την άκρη του κι ανησυχώ. Σα να μην σταματάει πουθενά αυτή η ευθεία. Ή σα να επιστρέφει στο σημείο εκκίνησης, διαγράφοντας κυκλική τροχιά. Παράθυρα; Ούτε απ 'αυτά. Κλειστοφοβικές απουσίες κρέμονται στους τοίχους, πληγώνουν την κακομαθημένη αισθητική του άλλοτε και πέφτουν οι σοβάδες. Κι όταν ο τοίχος γίνει ολότελα γκρι, σαπισμένος από την υγρασία και την αδιαφορία, τότε μόνο νοσταλγείς εκείνο το γλυκό μπορντώ που ζέσταινε τα μάτια κι ας μην το καταλάβαινες.
Σχεδόν πνίγηκα στο φλυτζάνι μιας φωτογραφίας, ένιωσα ξανά το άρωμα και τη γεύση που (μπορούν να) έχουν οι ανοιξιάτικοι καφέδες και τα μεσημεριανά τσιγάρα όταν καταφέρεις να βάλεις τρικλοποδιά στις πένθιμες γκρίνιες σου. Βούλωσαν τα αυτιά μου από τα νερά των ανικανοποίητων πόθων και εαυτών που περικυκλώνουν κάθε μπαλκόνι. Διαμαρτύρομαι σιωπηλά για να μην ακούω τη φωνή μου να χτυπάει στους τοίχους, να αντανακλάται στους καθρέφτες και να πέφτει κουρασμένη στο πάτωμα, έχοντας ξεχάσει από ποιο στόμα ξεβράστηκε. Χμ..δεν είναι μία. Είναι πολλές, μας πνίξανε. Να θυμηθώ να τις μαζέψω όλες τους σε μια μεγάλη σακούλα σκουπιδιών για να μην πιάνουν τόπο, έτσι άχρηστες που είναι. Θα κρατήσω τις πιο αηδιαστικές και θα τις κρεμάσω σε κεντρικό σημείο. Να μην μπορώ παρά να τις κοιτάω, να τις κοιτάω, να τις κοιτάω και να μην ξεχνάω να φροντίζω περισσότερο τις εναπομείναντες στις χορδές μου, πριν τις χαραμίσω όλες, στέλνοντάς τες σε α' κατηγορίας νεκροταφεία (τουλάχιστον βολεύεται πολυτελώς η σαπίλα).



Κι ύστερα, στέρεψε το πηγάδι. Ο κουβάς ανεβάζει μόνο υπολείμματα μεταχειρισμένων πλην πόσιμων εγκεφάλων που διψούν για επανεκκίνηση.


1 σχόλιο:

Litsa Mag. είπε...

έναρξη->τερματισμός->επανεκκίνηση.....

μόλις τελειώσεις με το δικό σου έλα κ από δω. έχουμε δύο, ένα παλιό κ ένα καινούριο.

ή μήπως καλύτερα να τα κομματιάσουμε κ να πάμε για καφέ;