30 Ιουλίου 2008

Σημείο Χ


Ψιτ, κύριε. Πόσο χρόνο έχω; Προλαβαίνω να τραβήξω δυο - τρεις γραμμές ή θα τερματίσει το ξημέρωμα πριν από μένα; Λίγα λεπτά μόνο. Άσε με να σκεφτώ λίγα λεπτά. Να χορτάσω όση ώρα έχω στην τσέπη πριν μου γλυστρήσει από τις τρύπες.

Δίνεται ραντεβού στις 10 σε μια εποχή - ας πούμε ότι κάπως έτσι ορίζεται ο χωροχρόνος. Όχι σε κάποια συγκεκριμένη. Ίσως και στις τέσσερις. Ίσως.
Θέλω δεν θέλω, όμως, πάντοτε καταλήγω να υπάρχω σχεδόν μόνο σε μία από αυτές. Κι όταν τελειώνει σβήνω φώτα. Μέχρι να γίνει κύκλος, μέχρι να την τρακάρω ξανά τυχαία.

Χαρακτηριστικά επ-οχής.
Διαρκεί όσο ένα φιλί. Όσο ένα τσιγάρο. Ώσπου να καταλάβεις ότι το άναψες σου 'χει μείνει στο χέρι η κεφαλή, καμμένη.
Είναι τόσο ανεξήγητα γοητευτική που ανησυχείς για την κριτική σου ικανότητα. Είναι, σίγουρα είναι. Το νιώθεις σα ρίγος σε όλο σου το σώμα. Σα να χορεύει ολόκληρος ο γαλαξίας. Η Μικρή Άρκτος μπλέκεται με την Κασσιόπη, παίζουν ανάμεσα στα δάχτυλά σου, κυλιούνται στο χώμα. Όχι ψηλά πια. Εδώ. Επί της γης σου. Επί του κόσμου σου. Και τότε δεν χρειάζονται ευχές γιατί...νιώθεις να τα έχεις όλα. Γοητευτικά απόκοσμη. Μοναδική!
Και...ποτέ δεν είναι ίδια με την τελευταία φορά. Σιγά το νέο, με πρόλαβε ο Ηράκλειτος αιώνες πριν. Τα πάντα ρει, αλλά εμένα θα με ξαναπιάσουν οι κλειστές κι οι ανάποδές μου και αυθόρμητα θα ξεφουρνίσω ότι οι αλλαγές που δεν περνούν πρώτα από τα χέρια μου με τρομάζουν, με απωθούν. Ρε τι αδύναμη που είμαι!

Είναι που θέλω - θα ήθελα να μπορούσα - να φεύγω εγώ πρώτη, να μην με προλαβαίνουν οι άλλοι, τα άλλα...

Εδώ μέσα, τα πάντα δρουν πολλαπλασιαστικά. Κυρίως αυτά που νιώθεις. Διογκώνονται, οξύνονται. Παίρνεις το ρίσκο. Και..ή θα πέσεις στο πάτωμα ή θα πλαντάξεις από ευτυχία - έχω μουδιάσει κατά καιρούς και από τα δύο.

Μου λείπει εκείνη η υπερβολή, στο κέντρο του χωροχρόνου μου με συντεταγμένες 0,0. Εκείνη η αίσθηση ότι ολόκληρος ο κόσμος συρρικνώθηκε σε ένα σημείο, σαν μια τελεία στη μέση του ωκεανού. Τόπος και δευτερόλεπτο. Και φουσκώνουν οι γωνίες από τα μέσα των ανθρώπων - συνεργών. Και δυναμώνουν όλες οι εντάσεις, Golden Slumbers και Move Over, ώσπου παίρνει φωτιά η Ανδρομέδα. Γεμίζουν τα ποτήρια, μπερδεύονται τα βουνά με τις θάλασσες κι οι γλώσσες μεταξύ τους.
Κρύβει μαγεία. Κι αυτή είναι από τις ελάχιστες διατυπώσεις που μπορώ να κάνω όντας βέβαιη.



Κι όταν η λάσπη κοντεύει να με καλύψει ολόκληρη, εκεί...εκεί είναι το δεύτερο σημείο που αδειάζω τη σκέψη μου.