Πάλι τίποτε δεν κατάφερα. Εσύ (με) ξέρεις, εσύ καταλαβαίνεις. Για το μοναδικό λόγο ότι εσύ είσαι εγώ κι είσαι ό,τι πιο σταθερό και μόνιμο κουβαλάω επάνω μου. Για όλα τα υπόλοιπα κρατώ αποστάσεις. Λάθος. Επιδιώκω να κρατώ αποστάσεις.
Χρόνια συνήθιζα να κοιμάμαι με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο. Άλλες φορές έβαζα μαξιλάρια από πίσω μου για να ηρεμώ πιο εύκολα. Η αίσθηση της ασφάλειας! Ξέρεις, μονάχα για αυτή την αίσθηση κι ας ήξερα ότι ουσιαστική δουλειά δεν έκαναν.
Τώρα που το κρεββάτι μου δεν είναι πια παιδικό και δεν χρειάζεται πια να ανεβαίνω στα τακούνια της μαμάς για να ανάψω το φως του μπάνιου, τώρα συνειδητοποιώ ότι λίγα πράγματα αλλλάξανε από τότε. Γιατί αντί για μαξιλάρια, τώρα χρειάζομαι στην πλάτη μου ανθρώπους. Κι η ασφάλεια αποκτά επίθετο. Συναισθηματική. Αυτή η μαλακισμένη η συναισθηματική (αν)ασφάλεια.
Κάποτε για αυτήν θα έδινα και τη ζωή μου (τι ανόητη!). Τώρα την όποια ζωή την κρατώ για μένα. Μέχρι να έρθει η στιγμή να τη χαρίσω γελώντας σε έναν πλανόδιο μουσικό μουρμουρίζοντας "άλλο τίποτα δεν έχω".
Αλλά πάλι, με τρώει (για τη συναισθηματική ασφάλεια έλεγα). Με τρώει να την κυνηγήσω, ας μην με κοροιδεύω. Δε βαριέσαι. Μικρά γράμματα.
Κι ήρθε η ώρα να στραφώ ξανά σε σένα. Εαυτέ μου. Εσύ τουλάχιστον θα μείνεις, όχι;
(Περίεργη μέρα. Κάτι μεταξύ ήλιου και συννεφιάς. Ή μήπως η συννεφιά έρχεται μόνο από μέσα μου; Τελειώνει κι ο Μάης. Πρέπει να διαβάσω.)
Υ.Σ. : Το κομμάτι, ένα από τα πολλά αγαπημένα.
