Στενεύει ο κύκλος σιγά - σιγά. Αναγκαστικές περικοπές, βλέπεις, για να λειτουργούν τα όργανα καλύτερα, να κυκλοφορεί το αίμα χωρίς συνεχείς στάσεις. Νοσώ κάθε που αλλάζει διάμετρο ο κύκλος μου, μα κάνω υπομονή γιατί ξέρω ότι είναι κάτι σαν τις προσβολές από ιούς κι ο οργανισμός θα παράξει αντισώματα για να είναι πιο προετοιμασμένος την επόμενη φορά.
Τα νεύρα μου απλώνουν μπουγάδα κάθε πρωί και τεντώνονται, ανοίγοντας διάπλατα το στόμα και σπάζοντας τα δάχτυλά τους για προθέρμανση. Κοιμούνται για λίγο όταν φτάνει στα ρουθούνια τους το άρωμα του λαιμού σου και πετάγονται ξανά ερεθισμένα από την αηδία των απέναντι μπαλκονιών για να χορέψουν σάλσα μέσα στο κεφάλι μου. Τα απέναντι μπαλκόνια με τους αποκρουστικούς ενοίκους. Που κρύβουν τα σκουπίδια τους κάτω από γλάστρες και πατάκια για να δείχνουν καθαροί και τέλειοι απ' έξω και να καλύπτουν τον ελεεινό τους εαυτό. Που κρεμάνε στις πόρτες επίθετα που ποτέ δεν είχαν κι ούτε θα μπορούσαν να έχουν μήπως κι αρχίσουν να τα πιστεύουν πρώτα οι ίδιοι και μετά οι διερχόμενοι. Γυρίζει το στομάχι μου ανάποδα κάθε φορά που αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά και μπαίνουν τα υπολείμματά τους μαζί με τον αέρα και μετά περνάνε μέρες μέχρι να το συνεφέρω με εντριβές και κουαρτέτα εγχόρδων.
Έχω πάνω από το κεφάλι μου μέρες που αιωρούνται και μετράνε αντίστροφα και το μόνο που ξέρουν είναι ότι το σημείο του τέλους είναι το μηδέν. Η εκκίνηση είναι θετικός αριθμός, απροσδιόριστος και ά-σχημος αλλά καθόλου άσχημος γιατί, ως μη γνωστός, εκτρέφει τις ελπίδες του ωραίου. Αποκαλύπτεται όταν πια η γραμμή τερματισμού βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου οπότε και αρχίζεις ξανά την αντίστροφη μέτρηση για να βρεις από ποια αρχή ήρθε αυτό το τέλος. Αλλά δε βαριέσαι, τα παιχνίδια με πολύπλοκες οδηγίες κουράζουν πριν καν αρχίσουν.
Αποσύρεται κι ο χειμώνας και μου αφήνει στο ντουλάπι του μπάνιου ανασφάλειες και αβεβαιότητες των 1500ml και αναρωτιέμαι που να τις καταχωνιάσω και πως μπορούν να κρυφτούν κάτω από τα ελαφρά ρούχα της εποχής που αφήνει το λαιμό γυμνό και τα φλυτζάνια του καφέ χωρίς χερούλι. Κι ο κύκλος όλο και μικραίνει, μικραίνει, μικραίνει.
H γυάλα άδειασε. Αποσύνθεση.
Τα νεύρα μου απλώνουν μπουγάδα κάθε πρωί και τεντώνονται, ανοίγοντας διάπλατα το στόμα και σπάζοντας τα δάχτυλά τους για προθέρμανση. Κοιμούνται για λίγο όταν φτάνει στα ρουθούνια τους το άρωμα του λαιμού σου και πετάγονται ξανά ερεθισμένα από την αηδία των απέναντι μπαλκονιών για να χορέψουν σάλσα μέσα στο κεφάλι μου. Τα απέναντι μπαλκόνια με τους αποκρουστικούς ενοίκους. Που κρύβουν τα σκουπίδια τους κάτω από γλάστρες και πατάκια για να δείχνουν καθαροί και τέλειοι απ' έξω και να καλύπτουν τον ελεεινό τους εαυτό. Που κρεμάνε στις πόρτες επίθετα που ποτέ δεν είχαν κι ούτε θα μπορούσαν να έχουν μήπως κι αρχίσουν να τα πιστεύουν πρώτα οι ίδιοι και μετά οι διερχόμενοι. Γυρίζει το στομάχι μου ανάποδα κάθε φορά που αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά και μπαίνουν τα υπολείμματά τους μαζί με τον αέρα και μετά περνάνε μέρες μέχρι να το συνεφέρω με εντριβές και κουαρτέτα εγχόρδων.
Έχω πάνω από το κεφάλι μου μέρες που αιωρούνται και μετράνε αντίστροφα και το μόνο που ξέρουν είναι ότι το σημείο του τέλους είναι το μηδέν. Η εκκίνηση είναι θετικός αριθμός, απροσδιόριστος και ά-σχημος αλλά καθόλου άσχημος γιατί, ως μη γνωστός, εκτρέφει τις ελπίδες του ωραίου. Αποκαλύπτεται όταν πια η γραμμή τερματισμού βρίσκεται κάτω από τα πόδια σου οπότε και αρχίζεις ξανά την αντίστροφη μέτρηση για να βρεις από ποια αρχή ήρθε αυτό το τέλος. Αλλά δε βαριέσαι, τα παιχνίδια με πολύπλοκες οδηγίες κουράζουν πριν καν αρχίσουν.
Αποσύρεται κι ο χειμώνας και μου αφήνει στο ντουλάπι του μπάνιου ανασφάλειες και αβεβαιότητες των 1500ml και αναρωτιέμαι που να τις καταχωνιάσω και πως μπορούν να κρυφτούν κάτω από τα ελαφρά ρούχα της εποχής που αφήνει το λαιμό γυμνό και τα φλυτζάνια του καφέ χωρίς χερούλι. Κι ο κύκλος όλο και μικραίνει, μικραίνει, μικραίνει.
H γυάλα άδειασε. Αποσύνθεση.
