Βουλιάζω στην "εποχή των καφέδων". Φτάνω μέχρι τον πάτο κι επιστρέφω στην επιφάνεια για να εκπνεύσω τις γερές δόσεις ζάχαρης που γέμισαν τα πνευμόνια μου. Εισπνοή, εκπνοή. Κι αν οι παλμοί μου κρύβουν κάτι από την χρόνια εφηβική μου υπερένταση, εσύ μη δίνεις σημασία. Ξέμειναν, μαζί με το χρώμα των ματιών και τις γραμμές στα χείλια. Είναι αυτοί που με προδίδουν πια.
Χαιδεύω τις αισθήσεις μου ύστερα από έναν οργασμό διαρκείας, τόσο δυνατό που ξεσπάω σε κλάματα από έκπληξη και μια υπόνοια πληρότητας. Το μόνο που απαιτούν όλες τους τώρα πια είναι ένας αξιοπρεπής χειμώνας. Με τα κασκόλ τυλιγμένα γύρω από το λαιμό. Με τις νύχτες, δίχως γραμμή τέλους, που κλέβουν ώρες από το φως για να σιγοτρέφουν τα άδυτα και σκοτεινά σου. Μου.
Πάμε παρακάτω, όπως-όπως.
Λοιπόν, το παρακάτω δεν έρχεται ποτέ στην ώρα του. Συνήθως καθυστερεί. Και πάνω που φόρεσες τα αγαπημένα σου παπούτσια και τη χειροποίητη, πανάκριβη διάθεση που τη φυλάς στο τελευταίο ράφι για ειδικές περιπτώσεις, σε ειδοποιούν ότι ούτε απόψε θα πας μακριά. "Ακυρώνονται τα σχέδια, να μας συγχωρείτε". Πολύ της μόδας έγινε αυτή η μανία για "άφεση αμαρτιών". (Χρηματοπιστωτική αγορά κι οι ανθρώπινες σχέσεις. Διανύουμε κρίση, λυπούμεθα.)
Χόρτασα συγγνώμες, φρακάρανε οι αποθήκες. Ό,τι δεν χωράει, επιστρέφεται.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
(Τσούζουν τα μάτια μου από την πολλή χρήση και τα δαχτυλίδια καπνών που μοιάζουν με χειροπέδες. Δυο δάχτυλα ανίας μονορούφι κι όταν αδειάσουν εντελώς οι φλέβες μου παίρνω υποκατάστατο κόκκινου υγρού. Σε στέρεα μορφή.) Και μετά δεν ξέρω τι λέω.
Τώρα είναι το μετά του τότε και περιττό να πω ότι ούτε εγώ με συγκρατώ πια. Φαντάσου να περιμένεις χρόνια τώρα την έκρηξη χωρίς να έχεις την παραμικρή ιδέα για τον αν θα συμβεί στο επόμενο λεπτό ή στην επόμενη εικοσαετία. Μια διαρκής νευρικότητα σ' ολόκληρο το σώμα μου. Κάποια βαριά, διασταλμένα απογεύματα το πόδι μου αυτονομείται πια και κουνιέται μόνο του μπρος-πίσω. Σε μεγάλες στιγμές ξεκολλάει από το υπόλοιπο σώμα με επαναστατική διάθεση και σέρνεται σαν τον λαβωμένο σε μάχη, με την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει και χωρίς να εξαρτάται από άλλους. Όσο περισσότερο φορτίο νιώθει να ελευθερώνει σε ξένες πλάτες, τόσο μεγαλώνει κι ο φόβος του για οτιδήποτε το ασταθές. Δηλαδή για τα πάντα.
---------------------------------------------------------------------------------------------
Αυτή που έρχεται στον ύπνο της κάθε βράδυ - τώρα το ξέρει - δεν είναι δυστυχισμένη. Απλά δυσκολεύεται να προσαρμόσει την δική της έννοια της ευτυχίας ανάμεσα σε τόσους ξένους. Ανοίκεια βήματα, ανοίκειες μικροστιγμές και τότε στρέφεται προς το μέσα της, αφού στο "πάνω" έπαψε να πιστεύει από τότε που άρχισε να σκέφτεται χωρίς εξωτερική βοήθεια και οδηγίες κατεύθυνσης.
Το να νιώθει μακριά ακόμη κι από το μέσα της είναι άραγε πρόοδος ή πισωγύρισμα;
Προληπτικά πάντα.
